دیوان حافظ/ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی
۴۸۷ | ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی | تا راهرو نباشی کی راهبر شوی | ۴۸۵ | |||
در مکتب حقایق پیش ادیب عشق | هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی | |||||
دست از مس وجود چو مردان ره بشوی | تا کیمیای عشق بیابیّ و زر شوی | |||||
خواب و خورت ز مرتبهٔ خویش دور کرد | آنگه رسی بخویش که بی خواب و خور شوی | |||||
گر نور عشق حق بدل و جانت اوفتد | بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی | |||||
یکدم غریق بحر خدا شو گمان مبر | کز آب هفت بحر بیک موی تر شوی | |||||
از پای تا سرت همه نور خدا شود | در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی | |||||
وجه خدا اگر شودت منظر نظر | زین پس شکی نماند که صاحب نظر شوی | |||||
بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود | در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی | |||||
گر در سرت هوای وصالست حافظا | ||||||
باید که خاک درگه اهل هنر شوی |