دیوان حافظ/بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
۲۴۳ | بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید | از یار آشنا سخن آشنا شنید | ۲۰۵ | |||
ای شاه حسن چشم بحال گدا فکن | کاین گوش بس حکایت شاه و گدا شنید | |||||
خوش میکنم ببادهٔ مشکین مشامِ جان | کز دلقپوش صومعه بوی ریا شنید | |||||
سر خدا که عارف سالک بکس نگفت | در حیرتم که بادهفروش از کجا شنید | |||||
یا رب کجاست محرمِ رازی که یک زمان | دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید | |||||
اینَش سزا نبود دلِ حقگزارِ من | کز غمگسارِ خود سخنِ ناسزا شنید | |||||
محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد | از گلشن زمانه که بوی وفا شنید | |||||
ساقی بیا که عشق ندا میکند بلند | کانکس که گفت قصهٔ ما هم ز ما شنید | |||||
ما باده زیر خرقه نه امروز میخوریم | صد بار پیر میکده این ماجرا شنید | |||||
ما می ببانگ چنگ نه امروز میکشیم | بس دَوْر شد که گنبد چرخ این صدا شنید | |||||
پند حکیم محض صواب است و عین خیر | فرخنده آنکسی که بسمع رضا شنید | |||||
حافظ وظیفهٔ تو دعاگفتنست و بس | ||||||
در بند آن مباش که نشنید یا شنید |