دیوان حافظ/خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

۳۲  خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست گشاد کار من اندر کرشمهای تو بست  ۶۶
  مرا و سرو چمن را بخاک راه نشاند زمانه تا قصب نرگس[۱] قبای تو بست  
  ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود نسیم گُل چو دل اندر پی هوای تو بست  
  مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد ولی چه سود که سر رشته در رضای تو بست  
  چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن که عهد با سر زلف گره گشای تو بست  
  تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال خطا نگر که دل امّید در وفای تو بست  
  ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت  
  بخنده گفت که حافظ برو که پای تو بست  


  1. چنین است در خ و ق، ولی غالب نسخ: زرکش