| | | | | | |
۳۳ |
خلوت گزیده را بتماشا چه حاجتست |
|
چون کوی دوست هست بصحرا چه حاجتست |
۴۶ |
|
جانا بحاجتی که ترا هست با خدا |
|
کاخر دمی بپرس که ما را چه حاجتست |
|
|
ای پادشاه حسن خدا را بسوختیم |
|
آخر سوال کن که گدا را چه حاجتست |
|
|
ارباب حاجتیم و زبان سُوال نیست |
|
در حضرت کریم تمنّا چه حاجتست |
|
|
محتاج قصّه نیست گرت قصد خون ماست |
|
چون رخت از آن تست بیغما چه حاجتست |
|
|
جام جهان نماست ضمیر منیر دوست |
|
اظهار احتیاج خود آنجا چه حاجتست |
|
|
آن شد که بار منّت ملّاح بردمی |
|
گوهر چو دست داد بدریا چه حاجتست |
|
|
ای مدّعی برو که مرا با تو کار نیست |
|
احباب حاضرند باعدا چه حاجتست |
|
|
ای عاشق گدا چو لب روح بخش یار |
|
میداندت وظیفه تقاضا چه حاجتست |
|
|
حافظ تو ختم کن که هنر خود عیان شود |
|
|
با مدّعی نزاع و محاکا چه حاجتست |
|