دیوان حافظ/خوش خبر باشی ای نسیم شمال

۳۰۲  خوش‌خبر باشی[۱] ای نسیم شمال که بما میرسد زمان وصال  ۳۰۲
  قصّة العشق لاانفصام لها فُصِمَت[۲] ها هنا لسان‌القال[۳]  
  ما لِسَلمی[۴] و مَنْ بذی سَلَمٍ اَینَ جیراننا و کیف الحال  
  عفت الدّار بعد عافیة فاسألوا حالها عن الاطلال  
  فی جمال الکمال[۵] نلت مُنَی صرف الله عنک عین کمال  
  یا برید الحمی حماک الله مرحبا مرحبا تعال تعال  
  عرصهٔ بزمگاه خالی ماند از حریفان و جام مالامال  
  سایه افکند حالیا شب هجر تا چه بازند[۶] شب‌روان خیال  
  تُرک ما سوی کس نمی‌نگرد آه ازین کبریا و جاه و جلال  
  حافظا عشق و صابری تا چند  
  نالهٔ عاشقان خوشست بنال  


  1. بعضی نسخ: باش، بعضی دیگر: با وی،
  2. چنین است در اعلب نسخ «فصمت با فاء و صاد مهمله بصیغهٔ مجهول یعنی بریده شده و منقطع شد و شکسته شده و علّت تأنیث فعل آنست که «لسان» از کلماتی است که هم مذکّر استعمال میشود و هم مؤنث و وقتیکه مراد از آن زبان بمعنی لغت باشد نه عضو مخصوص تأنیث در آن اکثر است (لسان العرب)،
  3. چنین است در بعضی نسخ، بعضی دیگر: مقال، برخی دیگر: الحال،
  4. بعضی نسخ: ما بسلمی،
  5. بعضی نسخ: فی کمال الجلال،
  6. خ: تا چه زاید ز،