دیوان حافظ/خوش خبر باشی ای نسیم شمال

by حافظ

۳۰۲	خوش‌خبر باشی[۱] ای نسیم شمال			که بما میرسد زمان وصال		۳۰۲
	قصّة العشق لاانفصام لها			فُصِمَت[۲] ها هنا لسان‌القال[۳]
	ما لِسَلمی[۴] و مَنْ بذی سَلَمٍ			اَینَ جیراننا و کیف الحال
	عفت الدّار بعد عافیة			فاسألوا حالها عن الاطلال
	فی جمال الکمال[۵] نلت مُنَی			صرف الله عنک عین کمال
	یا برید الحمی حماک الله			مرحبا مرحبا تعال تعال
	عرصهٔ بزمگاه خالی ماند			از حریفان و جام مالامال
	سایه افکند حالیا شب هجر			تا چه بازند[۶] شب‌روان خیال
	تُرک ما سوی کس نمی‌نگرد			آه ازین کبریا و جاه و جلال
		حافظا عشق و صابری تا چند
		نالهٔ عاشقان خوشست بنال

---

1. بعضی نسخ: باش، بعضی دیگر: با وی،
2. چنین است در اعلب نسخ «فصمت با فاء و صاد مهمله بصیغهٔ مجهول یعنی بریده شده و منقطع شد و شکسته شده و علّت تأنیث فعل آنست که «لسان» از کلماتی است که هم مذکّر استعمال میشود و هم مؤنث و وقتیکه مراد از آن زبان بمعنی لغت باشد نه عضو مخصوص تأنیث در آن اکثر است (لسان العرب)،
3. چنین است در بعضی نسخ، بعضی دیگر: مقال، برخی دیگر: الحال،
4. بعضی نسخ: ما بسلمی،
5. بعضی نسخ: فی کمال الجلال،
6. خ: تا چه زاید ز،