دیوان حافظ/رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
۲۳۹ | رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید | وظیفه گر برسد مصرفش گلست و نبید | ۲۰۴ | |||
صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست | فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید | |||||
ز میوهای بهشتی چه ذوق دریابد | هر آنکه سیب زنخدان شاهدی نگزید | |||||
مکن ز غصّه شکایت که در طریق طلب | براحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید | |||||
ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز | که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید | |||||
چنان کرشمهٔ ساقی دلم ز دست ببرد | که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید | |||||
من این مرقّع رنگین چو گل بخواهم سوخت | که پیر بادهفروشش بجرعهٔ نخرید | |||||
بهار میگذرد دادگسترا دریاب | ||||||
که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید |