| | | | | | |
| ۱۵۰ |
ساقی ار باده ازین دست بجام اندازد |
|
عارفان را همه در شرب مدام اندازد |
۱۹۲ |
| |
ور چنین زیر خم زلف نهد دانهٔ خال |
|
ای بسا مرغ خرد را که بدام اندازد |
|
| |
ای خوشا دولت آن مست که در پای حریف |
|
سر و دستار نداند که کدام اندازد |
|
| |
زاهد خام که انکار می و جام کند |
|
پخته گردد چو نظر بر می خام اندازد |
|
| |
روز در کسب هنر کوش که می خوردن روز |
|
دل چون آینه در زنگ ظلام اندازد |
|
| |
آنزمان وقت می صبح فروغست که شب |
|
گرد خرگاه افق پردهٔ شام اندازد |
|
| |
باده با محتسب شهر ننوشی زنهار |
|
بخورد باده‌ات و سنگ بجام اندازد |
|
| |
حافظا سر ز کله گوشهٔ خورشید برار |
|
| |
بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد |
|
