دیوان حافظ/سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
| ۲۹۵ | سحر ببوی گلستان دمی شدم در باغ | که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ | ۲۹۵ | |||
| بجلوهٔ گل سوری نگاه میکردم | که بود در شب تیره بروشنی چو چراغ | |||||
| چنان بحسن و جوانیّ خویشتن مغرور | که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ | |||||
| گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم | نهاده لاله ز سودا بجان و دل صد داغ | |||||
| زبان کشیده چو تیغی بسرزنش سوسن | دهان گشاده[۱] شقایق چو مردم ایغاغ[۲] | |||||
| یکی[۳] چو باده پرستان صراحی اندر دست | یکی[۳] چو ساقی مستان بکف گرفته ایاغ[۴] | |||||
| نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان | ||||||
| که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ | ||||||