| | | | | | |
| ۲۹۶ |
طالع اگر مدد دهد دامنش آورم بکف |
|
گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف |
۲۹۶ |
| |
طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من |
|
گر چه سخن همی‌برد قصّهٔ من بهر طرف |
|
| |
از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد |
|
وه که درین خیال کج عمر عزیز شد تلف |
|
| |
ابروی دوست کی شود دستکش خیال من |
|
کس نزدست ازین کمان تیر مراد بر هدف |
|
| |
چند بناز پرورم مهر بتان سنگدل |
|
یاد پدر نمیکنند این پسران ناخلف |
|
| |
من بخیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک |
|
مغبچهٔ ز هر طرف میزندم بچنگ و دف |
|
| |
بیخبرند زاهدان نقش بخوان و لا تقل |
|
مست ریاست محتسب باده بده و لا تخف |
|
| |
صوفی شهر بین که چون لقمهٔ شبهه میخورد |
|
پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف |
|
| |
حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان بصدق |
|
| |
بدرقهٔ رهت شود همّت شحنه نجف |
|
