| | | | | | |
| ۳۷۹ |
سرم خوشست و ببانگ بلند میگویم |
|
که من نسیم حیات از پیاله میجویم |
۳۴۹ |
| |
عبوس زهد بوجه خمار ننشیند |
|
مرید خرقهٔ دردی‌کشان خوش خویم |
|
| |
شدم فسانه بسرگشتگی و ابروی دوست |
|
کشید در خم چوگان خویش چون گویم |
|
| |
گرم نه پیر مغان در بروی بگشاید |
|
کدام در بزنم چاره از کجا جویم |
|
| |
مکن درین چمنم سرزنش بخودروئی |
|
چنانکه پرورشم میدهند میرویم |
|
| |
تو خانقاه و خرابات در میانه مبین |
|
خدا گواه[۱] که هر جا که هست با اویم |
|
| |
غبار راه طلب کیمیای بهروزیست |
|
غلام دولت آن خاک عنبرین بویم |
|
| |
ز شوق نرگس مست بلندبالائی |
|
چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم |
|
| |
بیار می که بفتویّ حافظ از دل پاک |
|
| |
غبار زرق بفیض قدح فروشویم |
|
