| | | | | | |
| ۴۶۰ |
سُلَیمی مُنذ حَلّت بالعراق |
|
اُلاقی من نواها ما الاقی |
۴۹۳ |
| |
الا ای ساروان منزل[۱] دوست |
|
الی رکبانکم طال اشتیاقی |
|
| |
خرد در زنده رود انداز و می نوش |
|
بگلبانگ جوانان عراقی |
|
| |
ربیع العمر فی مرعی حِماکم[۲] |
|
حَماک الله یا عهد التّلاقی |
|
| |
بیا ساقی بده رطل گرانم |
|
سقاک الله من کأس دهاق |
|
| |
جوانی باز می‌آرد بیادم |
|
سماع چنگ و دست افشان ساقی |
|
| |
می باقی بده تا مست و خوشدل |
|
بیاران برفشانم عمر باقی |
|
| |
درونم خون شد از نادیدن دوست |
|
الا تعسّا لأیّام الفراق |
|
| |
دموعی بعدکم لا تحقروها |
|
فکم بحرٍ عمیقٍ من سواقی |
|
| |
دمی با نیک خواهان متّفق باش |
|
غنیمت دان امور اتّفاقی |
|
| |
بساز ای مطرب خوش‌خوان خوش‌گو |
|
بشعر فارسی صوت عراقی |
|
| |
عروسی بس خوشی ای دختر رز |
|
ولی گه گه سزاوار طلاقی |
|
| |
مسیحای مجرّد را برازد |
|
که با خورشید سازد هم وثاقی |
|
| |
وصال دوستان روزیّ ما نیست |
|
| |
بخوان حافظ غزلهای فراقی |
|
