| | | | | | |
| ۴۷۰ |
سینه مالامال دردست ای دریغا مرهمی |
|
دل ز تنهائی بجان آمد خدا را همدمی |
۱۳۲ |
| |
چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو |
|
ساقیا جامی بمن ده تا بیاسایم دمی |
|
| |
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت |
|
صعب روزی بوالعجب[۱] کاری پریشان عالمی |
|
| |
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل |
|
شاه ترکان فارغست از حال ما کو رستمی |
|
| |
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست |
|
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی |
|
| |
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست |
|
رهروی باید جهان سوزی نه خامی بیغمی |
|
| |
آدمی در عالم خاکی نمی‌آید بدست |
|
عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی |
|
| |
خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم |
|
کز نسیمش بوی جوی مولیان[۲] آید همی |
|
| |
گریهٔ حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق |
|
| |
کاندرین دریا نماید هفت دریا شبنمی |
|
