| | | | | | |
| ۳۸۲ |
فاتحهٔ چو آمدی بر سر خستهٔ بخوان |
|
لب بگشا که میدهد لعل لبت بمرده جان |
۴۰۴ |
| |
آنکه بپرسش آمد و فاتحه خواند و میرود |
|
گو نفسی که روح را میکنم از پیش روان |
|
| |
ای که طبیب خستهٔ روی زبان من ببین |
|
کاین دم و دود سینه‌ام بار دلست بر زبان |
|
| |
گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت |
|
همچو تبم نمیرود آتش مهر از استخوان |
|
| |
حال دلم ز خال تو[۱] هست در آتشش وطن |
|
چشمم[۲] از آن دو چشم تو خسته شدست و ناتوان |
|
| |
بازنشان حرارتم زاب دو دیده و ببین |
|
نبض مرا که میدهد هیچ ز زندگی نشان |
|
| |
آنکه مدام شیشه‌ام از پی عیش داده است |
|
شیشه‌ام از چه میبرد پیش طبیب هر زمان |
|
| |
حافظ از آب زندگی شعر تو داد شربتم |
|
| |
ترک طبیب کن بیا نسخهٔ شربتم بخوان |
|
