| | | | | | |
| |
فاش می‌گویم و از گفتهٔ خود دلشادم |
|
بندهٔ عشقم و از هر دو جهان آزادم |
۳۵۸ |
| |
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق |
|
که در این دامگه حادثه چون افتادم |
|
| |
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود |
|
آدم آورد در این دیر خراب آبادم |
|
| |
سایهٔ طوبی و دلجوئی حور و لب حوض |
|
بهوای سر کوی تو برفت از یادم |
|
| |
نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست |
|
چکنم حرف دگر یاد نداد استادم |
|
| |
کوکب بخت مرا هیچ منجّم نشناخت |
|
یارب از مادر گیتی بچه طالع زادم |
|
| |
تا شدم حلقه بگوش درِ میخانهٔ عشق |
|
هردم آید غمی از نو بمبارکبادم |
|
| |
میخورد خون دلم مردمک دیده سزاست |
|
که چرا دل بجگرگوشهٔ مردم دادم |
|
| |
پاک کن چهرهٔ حافظ بسر زلف ز اشک |
|
| |
ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم |
|
