| | | | | | |
| ۳۵۸ |
غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم |
|
دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم |
۳۵۴ |
| |
بترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت[۱] |
|
چرا که مصلحت خود در آن نمی‌بینم |
|
| |
ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر[۲] |
|
چرا که طالع وقت آنچنان نمی‌بینم |
|
| |
نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار |
|
که در مشایخ شهر این نشان نمی‌بینم |
|
| |
بدین دو دیدهٔ حیران من هزار افسوس |
|
که با دو آینه رویش عیان نمی‌بینم |
|
| |
قد تو تا بشد از جویبار دیدهٔ من |
|
بجای سرو جز آب روان نمی‌بینم |
|
| |
درین خمار کسم جرعهٔ نمی‌بخشد |
|
ببین که اهل دلی در میان نمی‌بینم |
|
| |
نشان موی میانش که دل درو بستم |
|
ز من مپرس که خود در میان نمی‌بینم |
|
| |
من و سفینهٔ حافظ که جز درین دریا |
|
| |
بضاعت سخن دُرفشان نمی‌بینم |
|
