| | | | | | |
| ۳۳۳ |
نماز شام غریبان چو گریه آغازم |
|
بمویهای غریبانه قصّه پردازم |
۳۲۶ |
| |
بیاد یار و دیار آنچنان بگریم زار |
|
که از جهان ره و رسم سفر براندازم |
|
| |
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب |
|
مهیمنا برفیقان خود رسان بازم |
|
| |
خدایرا مددی ای رفیق ره تا من |
|
بکوی میکده دیگر علم برافرازم |
|
| |
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد |
|
که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم |
|
| |
بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس |
|
عزیز من که بجز باد نیست دمسازم |
|
| |
هوای منزل یار آب زندگانی ماست |
|
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم |
|
| |
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی‌بروی |
|
شکایت از که کنم خانگیست غمّازم |
|
| |
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم میگفت |
|
| |
غلام حافظ خوش لهجهٔ خوش آوازم |
|
