دیوان حافظ/چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

by حافظ

۴۰۱	چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من			ور بگویم دل بگردان[۱] رو بگرداند ز من		۳۹۳
	روی رنگین را بهر کس می‌نماید همچو گُل			ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من
	چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین			گفت میخواهی مگر تا جوی خون راند ز من
	او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود			کام بستانم ازو یا داد بستاند ز من
	گر چو فرهادم بتلخی جان برآید باک نیست			بس حکایتهای شیرین باز می‌ماند ز من
	گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان[۲] شود			ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من
	دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید			کو بچیزی مختصر چون باز میماند ز من
		صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم
		عشق در هر گوشهٔ افسانهٔ خواند ز من

---

1. چنین است در جمیع نسخ خطّی موجود نزد اینجانب، نسخ چاپی: دل مگردان.
2. چنین است در خ، نسخ دیگر: خندد چو صبح.