دیوان حافظ/گر ازین منزل ویران به سوی خانه روم
۳۶۰ | گر ازین منزل ویران بسوی خانه روم | دگر آنجا که روم عاقل و فرزانه روم | ۳۱۱ | |||
زین سفر گر بسلامت بوطن بازرسم | نذر کردم که هم از راه بمیخانه روم | |||||
تا بگویم که چه کشفم شد ازین سیر و سلوک | بدر صومعه با بربط و پیمانه روم | |||||
آشنایان ره عشق گرم خون بخورند | ناکسم گر بشکایت سوی بیگانه روم | |||||
بعد ازین دست من و زلف چو زنجیر نگار | چند و چند از پی کام دل دیوانه روم | |||||
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز | سجدهٔ شکر کنم وز پی شکرانه روم | |||||
خرّم آندم که چو حافظ بتولّای وزیر | ||||||
سرخوش از میکده با دوست بکاشانه روم |