| | | | | | |
| ۳۲۴ |
گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم |
|
همچنان چشمِ گشاد از کرمش میدارم |
۳۶۲ |
| |
بطرب حمل مکن سرخی رویم که چو جام |
|
خون دل عکس برون میدهد از رخسارم |
|
| |
پردهٔ مطربم از دست برون خواهد برد |
|
آه اگر زانکه درین پرده نباشد بارم |
|
| |
پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب |
|
تا درین پرده جز اندیشهٔ او نگذارم |
|
| |
منم آن شاعر ساحر که بافسون سخن |
|
از نی کلک همه قند و شکر می‌بارم |
|
| |
دیدهٔ بخت بافسانهٔ او شد در خواب |
|
کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم |
|
| |
چون ترا در گذر ای یار نمی‌یارم دید |
|
با که گویم که بگوید سخنی با یارم |
|
| |
دوش میگفت که حافظ همه رویست و ریا |
|
| |
بجز از خاک درش با که بود بازارم[۱] |
|
