| | | | | | |
| ۲۱۳ |
گوهر مخزن اسرار همانست که بود |
|
حقّهٔ مِهر بدان مُهر و نشانست که بود |
۲۳۳ |
| |
عاشقان زمرهٔ ارباب امانت باشند |
|
لاجرم چشم گهربار همانست که بود |
|
| |
از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح |
|
بوی زلف تو همان مونس جانست که بود |
|
| |
طالب لعل و گهر نیست وگرنه خورشید |
|
همچنان در عمل معدن و کانست که بود |
|
| |
کشتهٔ غمزهٔ خود را بزیارت دریاب |
|
زانکه بیچاره همان دل‌نگرانست که بود |
|
| |
رنگ خون دل ما را که نهان میداری |
|
همچنان در لب لعل تو عیانست که بود |
|
| |
زلف هندوی تو گفتم که دگر ره نزند |
|
سالها رفت و بدان سیرت و سانست که بود |
|
| |
حافظا بازنما قصّهٔ خونابهٔ چشم |
|
| |
که برین چشمه همان آب روانست که بود |
|
