| | | | | | |
|
الا ای لعبت ساقی ز می پر کن مرا جامی |
|
که پیدا نیست کارم را درین گیتی سرانجامی |
|
|
کنون چون توبه بشکستم به خلوت با تو بنشستم |
|
ز می باید که در دستم نهی هر ساعتی جامی |
|
|
نباید خورد چندین غم بباید زیستن خرم |
|
که از ما اندرین عالم نخواهد ماند جز نامی |
|
|
همی خور بادهی صافی ز غم آن به که کم لافی |
|
که هرگز عالم جافی نگیرد با کس آرامی |
|
|
منه بر خط گردون سر ز عمر خویش بر خور |
|
که عمرت را ازین خوشتر نخواهد بود ایامی |
|
|
چرا باشی چو غمناکی مدار از مفلسی باکی |
|
که ناگاهان شوی خاکی ندیده از جهان کامی |
|
|
مترس از کار نابوده مخور اندوه بیهوده |
|
دل از غم دار آسوده به کام خود بزن گامی |
|
|
ترا دهرست بدخواهی نشسته در کمینگاهی |
|
ز غداری به هر راهی بگسترده ترا دامی |
|