| | | | | | |
|
انصاف بده که نیک یاری |
|
زو هیچ مگو که خوش نگاری |
|
|
در رود زدن شکر سماعی |
|
در گوی زدن شکر سواری |
|
|
مه جبهت و آفتاب رویی |
|
زهره دل و مشتری عذاری |
|
|
بنوشت زمانه گویی آنجا |
|
در جانت کتاب بردباری |
|
|
بنگاشت خدای گویی اینجا |
|
در دیدهت نقش حقگزاری |
|
|
از لعل تو هست عاقلان را |
|
یک نوش و هزار گونه خاری |
|
|
در جزع تو هست عاشقان را |
|
یک غمزه و صد هزار خاری |
|
|
جز غمزهی تو که دید هرگز |
|
یک ناوک و صد جهان حصاری |
|
|
جز خندهی تو که داشت در دهر |
|
یک شکر و نه فلک شکاری |
|
|
در رزم تو هیچ دل نپوشد |
|
بر تن زره ستیزهکاری |
|
|
در بزم تو هیچ شه ندارد |
|
بر سر کله بزرگواری |
|
|
ای شوخ سیهگری که از تو |
|
کم دید کسی سپیدکاری |
|
|
از ابجد برتری ازیراک |
|
نی یک نه دو نه سه نه چهاری |
|
|
سرمازدگان آب و گل را |
|
در جمله، بهار در بهاری |
|
|
جان و دل و دین بنده با تست |
|
تا اینهمه را چگونه داری |
|
|
چون بازسپید دلفریبی |
|
چون شیرسیاه جانشکاری |
|
|
تا پای من اندرین میانست |
|
دستی به سرم فرو نیاری |
|
|
من پای فرو نهادم ایراک |
|
دانم سر پای من نداری |
|
|
دشنام دهی که ای سنایی |
|
بس خوش سخن و بزرگواری |
|
|
هر چند جواب شرط من نیست |
|
با این همه صد هزار باری |
|