| | | | | | |
|
این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشان نهاد |
|
صورت جوریست کو بر عدل نوشروان نهاد |
|
|
گر زند بر زهر بوسه زهر گردد چون شکر |
|
یارب آن چندین حلاوت در لبی بتوان نهاد |
|
|
توبه و پرهیز ما را تابش از هم باز کرد |
|
تا به عمدا زلف را بر آن رخ تابان نهاد |
|
|
از دل من وز سر زلفین او اندازه کرد |
|
آنکه در میدان مدار گوی در چوگان نهاد |
|
|
دیدمش یک روز شادان و خرامان از کشی |
|
همچو ماهی کش فلک یک روز در دوران نهاد |
|
|
گفتم ای مست جمال آن وعدهی وصل تو کو |
|
خوش بخندید آن صنم انگشت بر دندان نهاد |
|
|
گفت مستم خوانی و بر وعدهی من دل نهی |
|
ساده دل مردا که بر وعدهی مستان نهاد |
|