| | | | | | |
|
ای گشته ز تابش صفای تو |
|
آیینهی روی ما قفای تو |
|
|
بادست به دست آب و آتش را |
|
با صفوت و نور خاکپای تو |
|
|
با تو چه کند رقیب تاریکت |
|
بس نیست رقیب تو ضیای تو |
|
|
خود قاف ز هم همی فرو ریزد |
|
از سایهی کاف کبریای تو |
|
|
در کوی تو من کدام سگ باشم |
|
تا لاف زنم ز روی و رای تو |
|
|
هر چند که خوش نیایدت هل تا |
|
لافی بزند ز تو گدای تو |
|
|
این هژده هزار عالم و آدم |
|
نابوده بهای یک بهای تو |
|
|
قیمت گر تو حسود بود ای جان |
|
زان هژده قلب شد بهای تو |
|
|
ای راحت تو همه فنای ما |
|
وی شادی ما همه بقای تو |
|
|
هم دوست همی کشی و هم دشمن |
|
چه خشک و چه تر در آسیای تو |
|
|
ایندست که مر تراست در شوخی |
|
اندر دو جهان کراست پای تو |
|
|
دیریست که هر زمان همی کوبند |
|
این دبدبه بر در سرای تو |
|
|
من بندهی زندگانی خویشم |
|
لیکن نه برای خود برای تو |
|
|
هر چند نیافت اندرین مدت |
|
یک شعله سنایی از سنای تو |
|
|
با اینهمه هست بر زبان نونو |
|
شهری و سنایی و ثنای تو |
|