| | | | | | |
| |
باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را |
|
باز آبی بر زن آن روی جهان افروز را |
|
| |
باز بر عشاق صوفی طبع صافی جان گمار |
|
آن دو صف جادوی شوخ دلبر جان دوز را |
|
| |
باز بیرون تاز در میدان عقل و عافیت |
|
آن سیه پوشان کفر انگیز ایمان‌سوز را |
|
| |
سر برآوردند مشتی گوشه گشته چون کمان |
|
باز در کار آر نوک ناوک کین توز را |
|
| |
روزها چون عمر بد خواه تو کوتاهی گرفت |
|
پاره‌ای از زلف کم کن مایه‌ای ده روز را |
|
| |
آینه بر گیر و بنگر گر تماشا بایدت |
|
در میان روی نرگس بوستان افروز را |
|
| |
لب ز هم بردار یک دم تا هم اندر تیر ماه |
|
آسمان در پیشت اندر جل کشد نوروز را |
|
| |
نوگرفتان را ببوسی بسته گردان بهر آنک |
|
دانه دادن شرط باشد مرغ نو آموز را |
|
| |
بر شکن دام سنایی ز آن دو تا بادام از آنک |
|
دام را بادام تو چون سنگ باشد گوز را |
|
