| | | | | | |
| |
در ده پسرا می مروق را |
|
یاران موافق موفق را |
|
| |
زان می که چو آه عاشقان از تف |
|
انگشت کند بر آب زورق را |
|
| |
زان می که کند ز شعله پر آتش |
|
این گنبد خانه‌ی معلق را |
|
| |
هین خیز و ز عکس باده گلگون کن |
|
این اسب سوار خوار ابلق را |
|
| |
در زیر لگد بکوب چون مردان |
|
این طارم زرق پوش ازرق را |
|
| |
گه ساقی باش و گه حریفی کن |
|
ترتیب فروگذار و رونق را |
|
| |
یک دم خوش باش تا چه خواهی کرد |
|
این زهد مزور مزیق را |
|
| |
یک ره به دو باده دست کوته کن |
|
این عقل دراز قد احمق را |
|
| |
بنمای به زیرکان دیوانه |
|
از مصحف باطل آیت حق را |
|
| |
بر لاله مزن ز چشم سنبل را |
|
بر پسته منه ز ناز فندق را |
|
| |
بیرون شو ازین دو رنگ و این ساعت |
|
همرنگ حریر کن ستبرق را |
|
| |
مشکن به طمع مرا تو ای ممسک |
|
چونان که جریر مر فرزدق را |
|
| |
گر طمع میان تهی سه حرف آمد |
|
چار است میان تهی مطوق را |
|
| |
در تخته‌ی اول ار بنوشتی |
|
بی شکل حروف علم مطلق را |
|
| |
کم زان باری که در دوم تخته |
|
چون نسخ کنی خط محقق را |
|
| |
در موضع خوشدلان و مشتاقان |
|
موضوع فروگذار و مشتق را |
|
| |
شعر تر مطلق سنایی خوان |
|
آتش در زن حدیث مغلق را |
|
