| | | | | | |
|
در ره روش عشق چه میری چه اسیری |
|
در مذهب عاشق چه جوانی و چه پیری |
|
|
آنجا که گذر کرد بناگه سپه عشق |
|
رخها همه زردست و جگرها همه قیری |
|
|
آزاد کن از تیرگی خویش و غم عشق |
|
تا بندهی خال تو بود نور اثیری |
|
|
عالم همه بیرنج حقیری ز غم عشق |
|
ای بیخبر از رنج حقیری چه حقیری |
|
|
میری چه کند مرد که روزی به همه عمر |
|
سودای بتی به که همه عمر امیری |
|
|
آن سینه که بردی بدل دل غم عشقت |
|
بی غم بود از نعمت گوینده و قیری |
|
|
این نیمه که عشقست از آن سو همه شادیست |
|
اینجا که تویی تست همه رنج و زحیری |
|
|
سودای زبان گر چه نشاطیست به ظاهر |
|
خود سود دگر دارد سودای ضمیری |
|
|
راه و صفت عشق ز اغیار یگانهست |
|
نیکو نبود در ره او جفت پذیری |
|
|
خواهی که شوی محرم غین غم معشوق |
|
بیوفای فقیهی شو و بی قاف فقیری |
|
|
تا در چمن صورت خویشی به تماشا |
|
یک میوه ز شاخ چمن دوست نگیری |
|
|
از پوست برون آی همه دوست شو ایرا |
|
کانگاه همه دوست شوی هیچ نمیری |
|