| | | | | | |
| |
شور در شهر فگند آن بت زنارپرست |
|
چون خرامان ز خرابات برون آمد مست |
|
| |
پرده‌ی راز دریده قدح می در کف |
|
شربت کفر چشیده علم کفر به دست |
|
| |
شده بیرون ز در نیستی از هستی خویش |
|
نیست حاصل شود آنرا که برون شد از هست |
|
| |
چون بت ست آن بت قلاش دل رهبان کیش |
|
که به شمشیر جفا جز دل عشاق نخست |
|
| |
اندر آن وقت که جاسوس جمال رخ او |
|
از پس پرده‌ی پندار و هوا بیرون جست |
|
| |
هیچ ابدال ندیدی که درو در نگریست |
|
که در آن ساعت زنار چهل گردن بست |
|
| |
گاه در خاک خرابات به جان باز نهاد |
|
خاکیی را که ازین خاک شود خاک پرست |
|
| |
بر در کعبه‌ی طامات چه لبیک زنیم |
|
که به بتخانه نیابیم همی جای نشست |
|
