| | | | | | |
|
درین مقام طرب بی تعب نخواهی دید |
|
که جای نیک و بدست و سرای پاک و پلید |
|
|
مدار امید ز دهر دو رنگ یک رنگی |
|
که خار جفت گلست و خمار جفت نبید |
|
|
به عیش ناخوش او در زمانه تن در ده |
|
که در طویلهی او با شبه است مروارید |
|
|
ز دور هفت رونده طمع مدار ثبات |
|
میان چار مخالف مجوی عیش لذیذ |
|
|
که دیدی از بنی آدم که بر سریر سرور |
|
دو دم کشید کز آن صد هزار غم نچشید |
|
|
به شهوتی که برانی چه خوش بوی که همی |
|
ز جانت کم شود آن یک دو قطره کز تو چکید |
|
|
نگر چه شوخ جهانیست زان که جفت از جفت |
|
خوشی نیافت که تا پارهای ز جان نبرید |
|
|
چو دل نهادی بر نور روز هم در وقت |
|
زمانه گوید خیز و نماز شام رسید |
|
|
چو باز در شب تاری خوشت بباید خفت |
|
خروس گوید برجه که نور صبح دمید |
|
|
دو دوست چون بهم آیند همچو پره و قفل |
|
که تا دمی رخ هجرانشان نباید دید |
|
|
همی بناگه بینی گرانی اندر حال |
|
بیاید و به میانشان فرو خزد چو کلید |
|
|
درین زمانه که دیو از ضعیفی مردم |
|
همی سلاح ز لاحول سازد و تعویذ |
|
|
کسی که عزت عزلت نیافت هیچ نیافت |
|
کسی که ریو قناعت ندید هیچ ندید |
|
|
کسی که شاخ حقیقت گرفت بد نگرفت |
|
کسی که راه شریعت گزید بد نگزید |
|
|
رهی خوشست ولیکن ز جهل خواجه همی |
|
خوشی نیابد ازو همچنان که خار از خید |
|
|
برین سنا نرسد مرد تا سنایی وار |
|
روان پاکش ازین آشیانه بر نپرید |
|