| | | | | | |
| |
کی باشد کین قفس بپردازم |
|
در باغ الاهی آشیان سازم |
|
| |
با روی نهفتگان دل یک دم |
|
در پرده‌ی غیب عشقها بازم |
|
| |
کش در چمن رسول بخرامم |
|
خوش در حرم خدای بگرازم |
|
| |
این چار غریب ناموافق را |
|
خشنود به سوی خانه‌ها تازم |
|
| |
این حله‌ی نیمکار آدم را |
|
در کارگه کمال بطرازم |
|
| |
وین دیو سرای استخوانی را |
|
در پیش سگان دوزخ اندازم |
|
| |
این بام و سرای بی‌وفایان را |
|
از شحنه و شش عسس بپردازم |
|
| |
باغند ولی کرام طینت را |
|
از میوه و مرغ و جوز بنوازم |
|
| |
کوفی و قریشی طبیعت را |
|
در بوته‌ی لطف و مهر بگدازم |
|
| |
با این همه رهبران و رهرو من |
|
محرومم اگر چه محرم رازم |
|
| |
با این همه دل چه مرد این کوژم |
|
با این همه پر چه مرغ این بازم |
|
| |
بنهم کله از سر و پس از غیرت |
|
بر هر که سرست گردن افرازم |
|
| |
از جان جهول دل فرو شویم |
|
وز عقل فضول سر بپردازم |
|
| |
چون بال شکسته گشت بر پرم |
|
چون دست بریده گشت دریازم |
|
| |
گر ناز کنم بر آفرینش من |
|
فرزند خلیفه‌ام رسد نازم |
|
| |
چون رفت سنایی از میان بیرون |
|
آن گه سخن از سنایی آغازم |
|
| |
تا کار شود مگر چو چنگ آندم |
|
کامروز چو نای بادی آوازم |
|
| |
بخ بخ اگر این علم برافرازم |
|
در تفرقه سوی جمع پردازم |
|
| |
باشد بینم رخان معشوقم |
|
وز صحبت خود دری کند بازم |
|
| |
از راهبران عشق ره پسرم |
|
با پاک بران دو کون در بازم |
|
| |
شطرنج به شاهمات بر بندم |
|
در ششدره مهره‌ای در اندازم |
|
| |
بر فرش فنا به قعده ننشینم |
|
در باغ بقا چو سرو بگرازم |
|
| |
این عشوه‌ی اوست خاک آدم را |
|
با صحبت جان و دل بدل سازم |
|
| |
این گنج که تو ختم من از هستی |
|
در بوته‌ی نیستیش بگدازم |
|
| |
این بربط غم گداز در وصلت |
|
در بهر نهم و بشرط بنوازم |
|
| |
هر بیت که از سماع او گویم |
|
اول سخنی ز عشق آغازم |
|
| |
این است جواب آن کجا گفتم |
|
«کی باشد کاین قفس بپردازم» |
|
