| | | | | | |
| |
ای بلبل بوستان معقول |
|
طوطی شکر فشان معقول |
|
| |
ای بر سر تو لجام حکمت |
|
وی در کف تو عنان معقول |
|
| |
مشاطه‌ی منطق تو کرده |
|
آرایش دختران معقول |
|
| |
وی از پی طعن دین نشانده |
|
بر رمح جدل سنان معقول |
|
| |
وی ناخن بحث تو ز شبهه |
|
رنگین شده بر میان معقول |
|
| |
رو چهره‌ی نازک شریعت |
|
مخراش به ناخنان معقول |
|
| |
پنداشته‌ای که از حقیقت |
|
مغزی است در استخوان معقول |
|
| |
بر سفره‌ی حکمت آزمودند |
|
بس بی‌نمک است نان معقول |
|
| |
تیر نظرت ز کوری دل |
|
کژ می‌رود از کمان معقول |
|
| |
سر بر نکنی به عالم قدس |
|
از پایه‌ی نردبان معقول |
|
| |
با حبل متین دین چرایی |
|
پا بسته‌ی ریسمان معقول |
|
| |
زردشت نه‌ای چرا شدستند |
|
خلقی ز تو زند خوان معقول |
|
| |
شرح سخن محمدی کن |
|
تا چند کنی بیان معقول |
|
| |
بر شه‌ره شرع مصطفی رو |
|
نه در پی ره‌زنان معقول |
|
| |
کز منهج حق برون فتاده‌ست |
|
آمد شد رهروان معقول |
|
| |
بانگ جرس ضلالت آید |
|
پیوسته ز کاروان معقول |
|
| |
گوش دل خویشتن نگه‌دار |
|
از بوعلی آن زبان معقول |
|
| |
نقد دغلی به زر مطلاست |
|
در کیسه‌ی زرگران معقول |
|
| |
در خانه‌ی دین نخواهی آمد |
|
ای مانده بر آستان معقول |
|
| |
بی فر همای شرع ماندی |
|
چون جغد در آشیان معقول |
|
| |
چون باز سپید نقل دیدی |
|
بگذار قراطغان معقول |
|
| |
اینجا که منم بهار شرع است |
|
و آنجا که تویی خزان معقول |
|
| |
در معجزه منکری که کردی |
|
شاگردی ساحران معقول |
|
| |
سودی نکنی ز دین تصور |
|
این بس نبود زیان معقول |
|
| |
روشن دل چون چراغت ای دوست |
|
تاریک شد از دخان معقول |
|
| |
هرگز نبود حرارت عشق |
|
در طبع فسردگان معقول |
|
| |
از حضرت شاه انبیا علم |
|
ای سخره‌ی جاودان معقول، |
|
| |
ما را ز خبر مثالها داد |
|
نافذ همه بی‌نشان معقول |
|
