| | | | | | |
|
بیا بلبل که وقت گفتن تست |
|
چو گل دیدی، گه آشفتن تست |
|
|
به عشق روی گل قولی همی گوی |
|
کزین پس راستی در گفتن تست |
|
|
مرا بلبل به صد دستان قدسی |
|
جوابی داد کاین صنعت فن تست |
|
|
من اندر وصف گل درها بسفتم |
|
کنون هنگام گوهر سفتن تست |
|
|
به وصف حسن جانان چند بیتی |
|
بگو آخر نه وقت خفتن تست |
|
|
حدیث شاعران مغشوش و حشوست |
|
چنین ابریز پاک از معدن تست |
|
|
الا ای غنچهی در پوست مانده |
|
بهار آمد گه اشکفتن تست |
|
|
گل انداما! از آن روی از تو دورم |
|
که چندین خار در پیرامن تست |
|
|
تویی غازی که صد چون من مسلمان |
|
شهید غمزهی مردافگن تست |
|
|
من آن یعقوب گریانم ز هجرت |
|
که نور چشمم از پیراهن تست |
|
|
مه ارچه دانهها دارد ز انجم |
|
ولیکن خوشه چین خرمن تست |
|
|
تو ای عاشق مصیبت دار شوقی |
|
نداری صبر و شعرت شیون تست |
|
|
چو شمع اشکی همی ریز، و همی سوز |
|
چراغی، آب چشمت روغن تست |
|
|
ولی تا زندهای جانت بکاهد |
|
حیوة جان تو در مردن تست |
|
|
چه بندی در به روی آفتابی |
|
که هر روزش نظر در روزن تست |
|
|
چه باشی چون زمین ای آسمانی! |
|
درین پستی، که بالا مسکن تست |
|
|
چو در گلزار عشقت ره ندادند |
|
تو خاشاکی و دنیا گلخن تست |
|
|
درین ره گر ملک بینی، پری وار |
|
نهان شو زو که شیطان رهزن تست |
|
|
چو انسان میتوان سوگند خوردن |
|
به یزدان کن ملک اهریمن تست |
|
|
چنین تا باریابی بر در دوست |
|
درین ره هر چه بینی دشمن تست |
|
|
بزن شمشیر غیرت زان میندیش |
|
که همتهای مردان جوشن تست |
|
|
نکو رو یوسفی داری تو در چاه |
|
تو را ظن آنکه جانی در تن تست |
|
|
کمند رستمی اندر چه انداز |
|
خلاصش کن که در وی بیژن تست |
|
|
تو در خوف از خودی، از خود چو رستی |
|
از آن پس کام شیران مامن تست |
|
|
سر اندر دام این عالم میاور |
|
وگرنه خون تو در گردن تست |
|
|
دل کس زین سخن قوت نگیرد |
|
که یاد آورد طبع کودن تست |
|
|
ز دشمن مملکت ایمن نگردد |
|
به شمشیری که از نرم آهن تست |
|