| | | | | | |
|
عروس چمن راست زیور شکوفه |
|
سر شاخ را هست افسر شکوفه |
|
|
کنون بر سر شاخ فرقی ندارد |
|
شکوفه ز زیور ز زیور شکوفه |
|
|
به فصل خزان بود صفراش غالب |
|
کنون باغ را هست در خور شکوفه |
|
|
به صد پرده بلبل نواساز گردد |
|
چو بگشاد بر شاخ صد در شکوفه |
|
|
در آن دم که شاخ آستین برفشاند |
|
همی آر دامان و میبر شکوفه |
|
|
یکی عاشقی نازنین است بلبل |
|
یکی شاهدی ناز پرور شکوفه |
|
|
چو آگه شد از بی نوایی بلبل |
|
ز دوری خویش آن سمن بر شکوفه |
|
|
درختان بیبرگ را کرد آنک |
|
به سیم و زر خود توانگر شکوفه |
|
|
به رغم زمستان ممسک به هر سو |
|
گل سیمتن میکند زر شکوفه |
|
|
به یک هفته چون گل جهانگیر گردد |
|
که سلطان بهار است و لشکر شکوفه |
|
|
درخت است طوبی صفت زآنکه بستان |
|
بهشت است از آن حور پیکر شکوفه |
|
|
ز نامحرم و مست چون باغ پر شد |
|
ز استار غیب آن مستر شکوفه، |
|
|
برون آمد و مادر خویشتن را |
|
در آورد در زیر چادر شکوفه |
|
|
شراب از کجا خورد؟! مطرب که بودش؟! |
|
که شاخ است سرمست و ساغر شکوفه |
|
|
چو نقاش قدرت روان کرد خامه |
|
قلم راند بر نقش آزر شکوفه |
|
|
ز نفخ لواحق شود همچو عیسی |
|
به روح نباتی مصور شکوفه |
|
|
ازین پس کند شاخ همچون عصا را |
|
چو دست کلیم پیمبر شکوفه |
|
|
زمین مدتی بود چون خارپشتی |
|
کشیده درون چون کشف سر شکوفه |
|
|
کنون زینت بال طاوس یابد |
|
چو بگشاد در گلستان پر شکوفه |
|
|
ازین پیش با خار و خس بود ملحق |
|
که در شاخ تر بود مضمر شکوفه |
|
|
کنون سبزه را خفته در زیر سایه |
|
در آغوش گل بین و در بر شکوفه |
|
|
جهان آنچنان شد که هر جا که باشد |
|
کند مست پیوسته قی بر شکوفه |
|
|
چو آوازهی روی آن سرو گل رخ |
|
بگیرد همی هفت کشور شکوفه |
|
|
به بستان درآی و ببین بامدادان |
|
به یاد گل روی دلبر شکوفه |
|
|
سهی سرو باغ جمال آن نگاری |
|
که از حسن باغیست یکسر شکوفه ... |
|