| | | | | | |
| |
منم یارا بدین سان اوفتاده |
|
دلم را سوز در جان اوفتاده |
|
| |
غم چندین پریشان حال امروز |
|
درین طبع پریشان اوفتاده |
|
| |
چو بسته زیر پای پیل ملکی |
|
به دست این عوانان اوفتاده |
|
| |
نهاده دین به یک سو و زهر سو |
|
چو کافر در مسلمان اوفتاده |
|
| |
ببین در نان خلق این کژدمان را |
|
چو اندر گوشت کرمان اوفتاده |
|
| |
عوانان اندرو گویی سگانند |
|
به سال قحط در نان اوفتاده |
|
| |
همه در آرزوی مال و جاهند |
|
به چاه اندر چو کوران اوفتاده |
|
| |
شکم پر کرده از خمر و درین خاک |
|
همه در گل چو مستان اوفتاده |
|
| |
تو ای بیچاره آنگه نان خوری سیر |
|
که از جوعی بدین سان اوفتاده، |
|
| |
که بینی از دهان ملک بیرون |
|
سگان را همچو دندان اوفتاده |
|
| |
به جای عنبر و مشکش کنون هست |
|
گزنده در گریبان اوفتاده، |
|
| |
توانگر کز پی درویش دایم |
|
زرش بودی ز دامان اوفتاده |
|
| |
ازین جامه کنان کون برهنه |
|
که بادا سگ در ایشان اوفتاده، |
|
| |
بسی مردم ز سرما بر زمین‌اند |
|
چو برف اندر زمستان اوفتاده |
|
| |
دریغا مکنت چندین توانگر |
|
به دست این گدایان اوفتاده |
|
| |
از انگشت سلیمان رفته خاتم |
|
ولی در دست دیوان اوفتاده |
|
| |
زنان را گوی در میدان و چوگان |
|
ز دست مرد میدان اوفتاده |
|
| |
چو مرغان آمده در دام صیاد |
|
چو دانه پیش مرغان اوفتاده |
|
| |
به عهد این سگان از بی‌شبانی ست |
|
رمه در دست سرحان اوفتاده |
|
| |
رعیت گوسپنداند، این سگان گرگ |
|
همه در گوسپندان اوفتاده |
|
| |
پلنگی چند می‌خواهیم یا رب |
|
درین دیوانه گرگان اوفتاده |
|
| |
ز دست و پای این گردن‌زنان است |
|
سراسر ملک ویران اوفتاده |
|
| |
ایا مظلوم سرگشته که هستی |
|
چنین محروم و حیران اوفتاده |
|
| |
ز جور ظالمان در شهر خویشی |
|
به خواری چون غریبان اوفتاده |
|
| |
اگر صبرت بود روزی دو بینی |
|
عوانان کشته، میران اوفتاده |
|
| |
امیرانی که بر تو ظلم کردند |
|
به خواری چون اسیران اوفتاده |
|
| |
هر آن کو اندرین خانه مقیم است |
|
چو دیوارش همی دان اوفتاده |
|
| |
جهانجویی اگر ناگه بخیزد |
|
بسی بینی بزرگان اوفتاده |
|
| |
ببینی ناگهان مردان دین را |
|
برین دنیا پرستان اوفتاده |
|
| |
چه می‌دانند کار دولت این قوم |
|
که در دین‌اند نادان اوفتاده |
|
| |
به فرمان خداوند از سر تخت |
|
خداوندان فرمان اوفتاده |
|
| |
کلاه عزت اندر پای خواری |
|
ز سرهای عزیزان اوفتاده |
|
| |
به آه چون تو مظلوم افسر ملک |
|
ز فرق تاجداران اوفتاده |
|
| |
گرش گردون سریر ملک باشد |
|
برو صد ماه تابان اوفتاده |
|
| |
ز بالای عمل در پستی عزل |
|
چنین کس را همی دان اوفتاده |
|
| |
تو نیز ای سیف فرغانی چرایی |
|
حزین در بیت احزان اوفتاده |
|
| |
برین نطع ای پیاده ز اسب دولت |
|
بسی دیدی سواران اوفتاده |
|
| |
هم آخر دیگری بر جای اینان |
|
نشسته دان و اینان اوفتاده |
|
| |
درین باغ این سپیداران بی‌بر |
|
به بادی چون درختان اوفتاده |
|
| |
خدا درمان فرستد مردمی را |
|
کزین دردند نالان اوفتاده |
|
