| | | | | | |
|
چه خواهد کرد با شاهان ندانم |
|
که با چون من گدایی عشقت این کرد |
|
|
از اول مهربانی کرد و آنگاه |
|
چو با او مهر ورزیدیم کین کرد |
|
|
گدایی بر سر کویت نشسته |
|
به رفتن آسمانها را زمین کرد |
|
|
چو اسبان کرهی تند فلک را |
|
سر اندر زیر پای آورد و زین کرد |
|
|
ز ما هرگز نیاید کار ایشان |
|
چنان مردان توانند این چنین کرد |
|
|
نه صاحب طبع را عاشق توان ساخت |
|
نه شیطان را توان روح الامین کرد |
|
|
کسی کز غیر تو دامن بیفشاند |
|
کلید دولت اندر آستین کرد |
|
|
تویی ختم نکویان و ز لعلت |
|
نکویی خاتم خود را نگین کرد |
|
|
چو از تو سیف فرغانی سخن راند |
|
همه آفاق پر در ثمین کرد |
|
|
غمت را طبع او زینسان سخن ساخت |
|
که گل را نحل داند انگبین کرد |
|