شاهنامه (تصحیح ژول مل)/لشکر کشیدن افراسیاب به کین پسر

by فردوسی

لشکر کشیدن افراسیاب بکین پسر

	چو لشکر بیآمد ز دشت نبرد			ثنان پر ز خون و سران پر ز گرد
	بگفتند کآن نامور کشته شد			چنان دولت نیز برگشته شد
	سر سرخه ببرید گردی دلیر			همه لشکر از جنگ برگشت سیر
	همه شهر ایران کمر بسته‌اند			ز خون سیاوش جگر خسته‌اند		۲۱۰
	نگون شد سر و تاج افراسیاب			همی کند موی و همی ریخت آب
	خروشان و بر سر پراگنده خاک			همه جامهٔ خسروی کرده چاک
	همیگفت رادا دلیرا گوا			سر نامداران یلا خسروا
	دریغ این رخ ارغوانی چو ماه			دریغ این بر و برز و بالای شاه
	نجوید پدر هیچ آرامگاه			مگر زین جرمه بآوردگاه		۲۱۵
	چنین گفت با لشکر افراسیاب			که ما را بر آمد سر از خورد و خواب
	همه کینه را چشم روشن کنیم			نهانی ز خفتان و جوشن کنیم
	همه رزم را دل پر از کین کنیم			تن دشمنان جای زوپین کنیم
	چو برخیزد آواز کوس از دو روی			نجوید درنگ مرد پرخاشجوی
	خروش آمد و نالهٔ گاودم			دم نای سرغین و روئینه خم		۲۲۰
	زمین آمد از نعل اسپان بجوش			بابر اندر آمد ز گردان خروش
	چو برخاست از دشت گرد سپاه			کس آمد بر رستم از دیده گاه
	که آمد سپهدار افراسیاب			سپاهی دمان همچو کشتی بر آب
	همه ساخته کینه و جنگرا			همه تیز کرده بخون چنگرا
	سپهبد گو پیلتن چون شنید			که آمد سپهدار توران پدید		۲۲۵
	برفتند با کاویانی درفش			ز تیغ دلیران هوا شد بنفش
	برآمد خروش سپاه از دو روی			چهان شد پر از مردم جنگجوی
	خور و ماه گفتی برنگ اندرست			ستاره بگام نهنگ اندرست
	سپهدار توران برآراست جنگ			گرفتند گوپال و ژوپین بچنگ
	بیآمد سوی میمنه با رمان			ز ترکان سپاهی دنان و دمان		۲۳۰
	سوی میسره کهرم تیغ زن			بقلب اندرون خسرو انجمن
	وزین روی رستم سپه بر کشید			زمین شد ز گرد یلان ناپدید
	بسازید بر قلبگاه جای خویش			زواره پس اندر فرامرز پیش
	چو گودرز کشواد بر میسره			هجیر و گرانمایگان یکسره
	بیآراست بر میمنه گیو و طوس			سواران بیدار با پیل و کوس		۲۳۵
	تهمتن بسیچید مر کینه را			برافراشت از کین دل و سینه را
	شد از سمّ اسپان زمین مشک رنگ			ز نیزه هوا همچو پشت پلنگ
	تو گفتی زمین کوه آهن شدست			سر کوه پر ترگ وجوشن شدست
	بابر اندر آمد سنان درفش			درخشیدن تیغهای بنفش