شاهنامه (تصحیح ژول مل)/نامهٔ گژدهم به نزدیک کاوس

نامهٔ گژدهم بنزدیک کاؤس

  چو او باز گردید گژدهم پیر بیآورد وبنشاند مرد دبیر  ۳۶۰
  یکی نامه بنوشت نزدیک شاه برافگند پوینده مردی براه  
  نخست آفرین کرد بر شهریار نمود آنگهی گردش روزگار  
  که آمد بر ما سپاهی گران همه رزم جویان وکنداوران  
  یکی پهلوانی به پیش اندرون که سالش زدو هفت نیآید فزون  
  ببالا زسرو سهی برترست چو خورشید تابان بدو پیکرست  ۳۶۵
  برش چون بر شیر وبالاش برز زترکان ندیدم چنان دست وگرز  
  چو شمشیر هندی بچنگ آیدش زدریا واز کوه ننگ آیدش  
  چو آواز او رعد غرّنده نیست چو بازوی او تیغ برّنده نیست  
  بایران وتوران چنو مرد نیست زگردان کس اورا هم آورد نیست  
  بنام است سهراب گرد دلیر نه از دیو پیچد نه از پیل وشیر  ۳۷۰
  تو گوئی مگر بیگیان رستمست وبا گردی از تخمهٔ نیرمست  
  هجیر دلاور میانرا ببست یکی بارهٔ تیز تک بر نشست  
  بشد پیش آن ترک رزم آرای بر اسپش ندیدم فزون زآن یپای  
  که بر هم زند مژّه جنگجوی گراید زبینی سوی مغز بوی  
  که سهرابش از پشت زین برگرفت دو لشکر بدو مانده اندر شکفت  ۳۷۵
  درستست واکنون بزنهار اوست پر آزار مغز وپر از درد پوست  
  سواران توران بسی دیده ام عنان پیچ ازین گونه نشنیده ام  
  مبادا که او در میان دو صف یکی مردی جنگاور آرد بکف  
  نخواهم که با او بصحرا بود هم آورد اگر کوه خارا بود  
  بر آن کوه بخشایش آرد زمین که او اسپ راند برو روز کین  ۳۸۰
  اگر دم زند شهریار اندرین نیآرد سپاه ونسازد کمین  
  از ایران همه فرّهی رفته گیر جهان از سر تیغش آشفته گیر  
  زمانه بگیرد چو خود زور هست نگیرد کسی دست اورا بدست  
  عناندار چون او ندیدست کس تو گوئی که سام سوارست وبس  
  نداریم ما تاب بدین جنگجوی بدین گرز وچنگال وآهنگ اوی  ۳۸۵
  سر بخت گردان فرو خفته گیر بزرگیش بر آسمان رفته گیر  
  بنه اینک امشب همه بر نهیم همه روی را سوی لشکر نهیم  
  اگر خود شکیبیم یکچند نیز بکوشیم ودیگر نگوئیم چیز  
  که این باره را نیست پایاب اوی درنگی شود شیر از اشتاب اوی  
  چو نامه بمهر اندر آمد بشب فرستاده بر جست وبکشاد لب  ۳۹۰
  بگفتش چنان رو که فردا پگاه نه بیند ترا هیچکس زآن سپاه  
  فرستاده نامه سوی دست راست ببست وپس آنگاه بر پای خاست