| | | | | | |
| |
بیا ای سروقد بند قبای خویشتن بگشا |
|
شب است و عقده‌ی هجران ز زلف خویشتن بگشا |
|
| |
ببستی شرط و عهد و باز هم ای دلربا روزی |
|
ز نو کن تازه عهد پیش و چاک پیرهن بگشا |
|
| |
زنخدانت به گیسو چون بپوشی دل به تنگ آید |
|
سر چاه زنخدانت به دل ای سیم‌تن بگشا |
|
| |
ز پیراهن تنت از نازکی بس رنج‌ها بیند |
|
تو خود چاک گریبان چون گل ای سیمین‌ذقن بگشا |
|
| |
ز هجرانت بمردیم از سر گیسوی خود روزی |
|
ز دل این عقده‌های هجر ای نازک‌بدن بگشا |
|
| |
تغافل کم کن و بشنو صدای تیشه ای شیرین |
|
دو لب را از پی تحسین کار کوهکن بگشا |
|
| |
من ای دلبر ندارم پای و رای رفتن از کویت |
|
مر این بندم ز پا ای شه به دست خویشتن بگشا |
|
| |
صبا می‌بین که دارد نکهت پیراهن یوسف |
|
به یعقوبش بگو شیدا در بیت‌الحزن بگشا |
|
