| | | | | | |
| |
آخر این تیره شب هجر به پایان آید |
|
آخر این درد مرا نوبت درمان آید |
|
| |
چند گردم چو فلک گرد جهان سرگردان؟ |
|
آخر این گردش ما نیز به پایان آید |
|
| |
آخر این بخت من از خواب درآید سحری |
|
روز آخر نظرم بر رخ جانان آید |
|
| |
یافتم صحبت آن یار، مگر روزی چند |
|
این همه سنگ محن بر سر ما زان آید |
|
| |
تا بود گوی دلم در خم چوگان هوس |
|
کی مرا گوی غرض در خم چوگان آید؟ |
|
| |
یوسف گم شده را گرچه نیابم به جهان |
|
لاجرم سینه‌ی من کلبه‌ی احزان آید |
|
| |
بلبل‌آسا همه شب تا به سحر ناله زنم |
|
بو که بویی به مشامم ز گلستان آید |
|
| |
او چه خواهد؟ که همی با وطن آید، لیکن |
|
تا خود از درگه تقدیر چه فرمان آید |
|
| |
به عراق ار نرسد باز عراقی چه عجب! |
|
که نه هر خار و خسی لایق بستان آید |
|
