فخرالدین عراقی (غزلیات)/آن را که چو تو نگار باشد
| آن را که چو تو نگار باشد | با خویشتنش چه کار باشد؟ | |||||
| ناخوش نبود کسی که او را | یاری چو تو در کنار باشد | |||||
| ناخوش چو منی بود که پیوست | دل خسته و جان فگار باشد | |||||
| مزار ز من، اگر بنالم | ماتم‌زده سوکوار باشد | |||||
| وان دیده که او ندید رویت | شاید اگر آشکار باشد | |||||
| آن کس که جدا فتاد از تو | دور از تو همیشه زار باشد | |||||
| بیچاره کسی که در دو عالم | جز تو دگریش یار باشد | |||||
| خرم دل آن کسی که او را | اندوه تو غمگسار باشد | |||||
| تا کی دلم، ای عزیز چون جان | بر خاک در تو خوار باشد؟ | |||||
| نامد گه آن که خسته‌ای را | بر درگه وصل بار باشد؟ | |||||
| تا چند دل عراقی آخر | در زحمت انتظار باشد؟ | |||||