فخرالدین عراقی (غزلیات)/بیا، که بی‌تو به جان آمدم ز تنهایی

by فخرالدین عراقی

	بیا، که بی‌تو به جان آمدم ز تنهایی			نمانده صبر و مرا بیش ازین شکیبایی
	بیا، که جان مرا بی‌تو نیست برگ حیات			بیا، که چشم مرا بی‌تو نیست بینایی
	بیا، که بی‌تو دلم راحتی نمی‌یابد			بیا، که بی‌تو ندارد دو دیده بینایی
	اگر جهان همه زیر و زبر شود ز غمت			تو را چه غم؟ که تو خو کرده‌ای به تنهایی
	حجاب روی تو هم روی توست در همه حال			نهانی از همه عالم ز بسکه پیدایی
	عروس حسن تو را هیچ درنمی‌یابد			به گاه جلوه، مگر دیده‌ی تماشایی
	ز بس که بر سر کوی تو ناله‌ها کردم			بسوخت بر من مسکین دل تماشایی
	ندیده روی تو، از عشق عالمی مرده			یکی نماند، اگر خود جمال بنمایی
	ز چهره پرده برانداز، تا سر اندازی			روان فشاند بر روی تو ز شیدایی
	به پرده در چه نشینی؟ چه باشد ار نفسی			به پرسش دل بیچاره‌ای برون آیی!
	نظر کنی به دل خسته‌ی شکسته دلی			مگر که رحمتت آید، برو ببخشایی
	دل عراقی بیچاره آرزومند است			امید بسته که: تا کی نقاب بگشایی؟