فخرالدین عراقی (غزلیات)/بیا، که خانه‌ی دل پاک کردم از خاشاک
| بیا، که خانه‌ی دل پاک کردم از خاشاک | درین خرابه تو خود کی قدم نهی؟ حاشاک | |||||
| به لطف صید کنی صدهزار دل هر دم | ولی نگاه نداری تو خود دل غمناک | |||||
| کدام دل که به خون در نمی‌کشد دامن؟ | کدام جان که نکرد از غمت گریبان چاک؟ | |||||
| دل مرا، که به هر حال صید لاغر توست | چو می کشیش، میفگن، ببند بر فتراک | |||||
| کنون اگر نرسی، کی رسی به فریادم؟ | مرا که جان به لب آمد کجا برم تریاک؟ | |||||
| دلم که آینه‌ای شد، چرا نمی‌تابد | درو رخ تو؟ همانا که نیست آینه پاک | |||||
| چو آفتاب بهر ذره می‌نماید رخ | ولیک چشم عراقی نمی‌کند ادراک | |||||