فخرالدین عراقی (غزلیات)/در کوی خرابات، کسی را که نیاز است

by فخرالدین عراقی

	در کوی خرابات، کسی را که نیاز است			هشیاری و مستیش همه عین نماز است
	آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز			آنچ از تو پذیرند در آن کوی نیاز است
	اسرار خرابات بجز مست نداند			هشیار چه داند که درین کوی چه راز است؟
	تا مستی رندان خرابات بدیدم			دیدم به حقیقت که جزین کار مجاز است
	خواهی که درون حرم عشق خرامی؟			در میکده بنشین که ره کعبه دراز است
	هان! تا ننهی پای درین راه ببازی			زیرا که درین راه بسی شیب و فراز است
	از میکده‌ها ناله‌ی دلسوز برآمد			در زمزمه‌ی عشق ندانم که چه ساز است؟
	در زلف بتان تا چه فریب است؟که پیوست			محمود پریشان سر زلف ایاز است
	زان شعله که از روی بتان حسن تو افروخت			جان همه مشتاقان در سوز و گداز است
	چون بر در میخانه مرا بار ندادند			رفتم به در صومعه، دیدم که فراز است
	آواز ز میخانه برآمد که: عراقی			در باز تو خود را که در میکده باز است