| | | | | | |
| |
رخ سوی خرابات نهادیم دگربار |
|
در دام خرابات فتادیم دگربار |
|
| |
از بهر یکی جرعه دو صد توبه شکستیم |
|
در دیر مغان روزه گشادیم دگربار |
|
| |
در کنج خرابات یکی مغ‌بچه دیدیم |
|
در پیش رخش سر بنهادیم دگربار |
|
| |
آن دل که به صد حیله ز خوبان بربودیم |
|
در دست یکی مغ‌بچه دادیم دگربار |
|
| |
یک بار ندیدیم رخش وز غم عشقش |
|
صدبار بمردیم و بزادیم دگربار |
|
| |
دیدیم که بی‌عشق رخش زندگیی نیست |
|
بی‌عشق رخش زنده مبادیم دگربار |
|
| |
غم بر دل ما تاختن آورد ز عشقش |
|
با این همه غم، بین که چه شادیم دگربار |
|
| |
شد در سر سودای رخش دین و دل ما |
|
بنگر، دل و دین داده به بادیم دگربار |
|
| |
عشقش به زیان برد صلاح و ورع ما |
|
اینک همه در عین فسادیم دگربار |
|
| |
با نیستی خود همه با قیمت و قدریم |
|
با هستی خود جمله کسادیم دگربار |
|
| |
تا هست عراقی همه هستیم مریدش |
|
چون نیست شود، جمله مرادیم دگربار |
|
