| | | | | | |
| |
عشق، شوری در نهاد ما نهاد |
|
جان ما در بوته‌ی سودا نهاد |
|
| |
گفتگویی در زبان ما فکند |
|
جستجویی در درون ما نهاد |
|
| |
داستان دلبران آغاز کرد |
|
آرزویی در دل شیدا نهاد |
|
| |
رمزی از اسرار باده کشف کرد |
|
راز مستان جمله بر صحرا نهاد |
|
| |
قصه‌ی خوبان به نوعی باز گفت |
|
کاتشی در پیر و در برنا نهاد |
|
| |
از خمستان جرعه‌ای بر خاک ریخت |
|
جنبشی در آدم و حوا نهاد |
|
| |
عقل مجنون در کف لیلی سپرد |
|
جان وامق در لب عذرا نهاد |
|
| |
دم به دم در هر لباسی رخ نمود |
|
لحظه لحظه جای دیگر پا نهاد |
|
| |
چون نبود او را معین خانه‌ای |
|
هر کجا جا دید، رخت آنجا نهاد |
|
| |
بر مثال خویشتن حرفی نوشت |
|
نام آن حرف آدم و حوا نهاد |
|
| |
حسن را بر دیده‌ی خود جلوه داد |
|
منتی بر عاشق شیدا نهاد |
|
| |
هم به چشم خود جمال خود بدید |
|
تهمتی بر چشم نابینا نهاد |
|
| |
یک کرشمه کرد با خود، آنچنانک: |
|
فتنه‌ای در پیر و در برنا نهاد |
|
| |
کام فرهاد و مراد ما همه |
|
در لب شیرین شکرخا نهاد |
|
| |
بهر آشوب دل سوداییان |
|
خال فتنه بر رخ زیبا نهاد |
|
| |
وز پی برک و نوای بلبلان |
|
رنگ و بویی در گل رعنا نهاد |
|
| |
تا تماشای وصال خود کند |
|
نور خود در دیده‌ی بینا نهاد |
|
| |
تا کمال علم او ظاهر شود |
|
این همه اسرار بر صحرا نهاد |
|
| |
شور و غوغایی برآمد از جهان |
|
حسن او چون دست در یغما نهاد |
|
| |
چون در آن غوغا عراقی را بدید |
|
نام او سر دفتر غوغا نهاد |
|
