فخرالدین عراقی (غزلیات)/چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟
| چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟ | اگر با من خوشستی غمگسارم | |||||
| به آب دیده دست از خود بشویم | کنون کز دست بیرون شد نگارم | |||||
| نگارا، بر تو نگزینم کسی را | تویی از جمله خوبان اختیارم | |||||
| مرا جانی، که می‌دارم تو را دوست | عجب نبود که جان را دوست دارم | |||||
| مرا تا کار با زلف تو باشد | پریشان‌تر ز زلف توست کارم | |||||
| مرا کرامگه زلف تو باشد | ببین چون باشد آرام و قرارم؟ | |||||
| به بوی آنکه دامان تو گیرم | نشسته بر سر ره چون غبارم | |||||
| در آویزم به دامان تو یک شب | مگر روزی سر از جیبت برآرم | |||||
| عراقی، دامن او گیر و خوش باش | که من با تو درین اندیشه یارم | |||||