| | | | | | |
|
امسال تازه رویتر آمد همی بهار |
|
هنگام آمدن نه بدینگونه بود پار |
|
|
پار از ره اندر آمد چون مفلسی غریب |
|
بیفرش و بیتجمل و بیرنگ و بینگار |
|
|
و امسال پیش از آنکه به ده منزلی رسید |
|
اندر کشید حله به دشت و به کوهسار |
|
|
بر دست بید بست ز پیروزه دستبند |
|
در گوش گل فکند ز بیجاده گوشوار |
|
|
از کوه تا به کوه بنفشهست و شنبلید |
|
از پشته تا به پشته سمنزار و لالهزار |
|
|
گویی که رشتههای عقیقست و لاژورد |
|
از لاله و بنفشه همه روی مرغزار |
|
|
از گل هزار گونه بت اندر پس بتست |
|
وز لاله صد هزار سوار از پس سوار |
|
|
گلبن پرند لعل همیبرکشد به سر |
|
دامان گل به دشت همیگسترد بهار |
|
|
این سازها که ساخت بهار از پی که ساخت |
|
امسال چون ز پار فزون ساخته نگار |
|
|
رازیست این میان بهار و میان من |
|
خیزم به پیش خواجه کنم رازش آشکار |
|
|
هر ساله چون بهار ز راه اندر آمدی |
|
جایی نیافتی که درو یافتی قرار |
|
|
بر سنگلاخ و دشت فرود آمدی خجل |
|
اندر میان خاره و اندر میان خار |
|
|
پنداشتی که خوار شدستی میان خلق |
|
بیدل شود، عزیز که گردد ذلیل و خوار |
|
|
امسال نامه کرد سوی او شمال و گفت |
|
مژده ترا که خواجه ترا گشت خواستار |
|
|
باغی ز بهر تو ز نو افکنده چون بهشت |
|
در پیش او بسان سپهری یکی حصار |
|
|
باغی چو خوی خویش پسندیده و بدیع |
|
کاخی چو رای خویش مهیا و استوار |
|
|
باغی کزو بریده بود دست حادثات |
|
کاخی کزو کشیده بود پای روزگار |
|
|
باغی چو نعمت ملکان نامدار و خوش |
|
کاخی چو روزگار جوانان امیدوار |
|
|
باغی که نیمهای نتوان گشت زو تمام |
|
گر یک مهی تمام کنی اندرو گذار |
|
|
هر تختهای ازو چو سپهرست بیکران |
|
هر دستهای ازو چو بهشتست بیکنار |
|
|
سیصد هزار گونه بتست اندرو بپای |
|
هریک چنانکه خیره شود زو بت بهار |
|
|
از ارغوان و یاسمن و خیری و سمن |
|
وز سرو نورسیده و گلهای کامگار |
|
|
بر جویهای او به رده نونهالها |
|
گویی وصیفتانند استاده بر قطار |
|
|
تا چند روز دیگر از آن هر وصیفتی |
|
بر خویشتن به کار برد در شاهوار |
|
|
آنگاه ما و سرخ می و مطربان خوش |
|
یاران مهربان و رفیقان غمگسار |
|
|
در زیر هر نهالی از آن مجلسی کنیم |
|
بر یاد کرد خواجه و بر دیدن بهار |
|
|
گر زهر نوش گردد وگردد شرنگ شهد |
|
بر یاد کرد خواجهی سید عجب مدار |
|
|
دستور زادهی ملک شرق بوالحسن |
|
حجاج سرفراز همه دوده و تبار |
|
|
بنیاد فضل و بنیت فضلست و پشت فضل |
|
وز پشت فضل نزد شه شرق یادگار |
|
|
او را سزد بزرگی و او را سزد شرف |
|
او را سزد منی و هم او را سزد فخار |
|
|
کردار و بر او بگذشت از حد صفت |
|
احسان و فضل او بگذشت از حد شمار |
|
|
زو حقشناستر نبود هیچ حقشناس |
|
زو بردبارتر نبود هیچ بردبار |
|
|
کردارهای خوبش بیهیچ خدمتی |
|
بر من کند سلام به روزی هزار بار |
|
|
بهتر ز خدمتش نشناسم درین جهان |
|
از اینجهت به خدمت او کردم اقتصار |
|
|
بس کس که شد ز خدمت آن خواجه همچو من |
|
هر روز برکشیده و مسعود و بختیار |
|
|
چون عاشقان به دوست، بنازند زو همی |
|
صدر و سریر و جام میو کار هر چهار |
|
|
با دولتیست باقی و با نعمتی تمام |
|
با همتی که وهم نیارد برو گذار |
|
|
آنکس که مشت خویش ندیدهست پردرم |
|
گر خدمتش کند ز گهر پر کند کنار |
|
|
زایر ز بس نوال کزو یابد و صلت |
|
گوید مگر چو من نرسید اندر این دیار |
|
|
پندارد آن نواخت هم او یافتهست و بس |
|
آنکو گمان برد به خرد باشد او نزار |
|
|
این مهترست بار خدایی که مال خویش |
|
بر مردمان برد همی از مردمی به کار |
|
|
هر کس که قصد کرد بدو بینیاز گشت |
|
آری بزرگواری داند بزرگوار |
|
|
تا گل چو یاسمن نشود، بید چون بهی |
|
تا سرو نارون نشود، نارون چنار |
|
|
تا شنبلید و لاله نیابی ز شاخ بید |
|
تا نرگس و بنفشه نیابی ز شاخ نار |
|
|
شادیش باد و دولت و پیروزی و ظفر |
|
همواره بر هوای دل خویش کامگار |
|
|
بدگوی او نژند و دل افگار و مستمند |
|
بدخواه او اسیر و نگونسار و خاکسار |
|
|
هر روز شادی نو بیناد و رامشی |
|
زین باغ جنت آیین، زین کاخ کرخوار |
|