| | | | | | |
|
هرکه بود از یمین دولت شاد |
|
دل به مهر جمال ملت داد |
|
|
هرکه او حق نعمتش بشناخت |
|
میر ما را نوید خدمت داد |
|
|
طاعت آن ملک به جا آورد |
|
هر که او دل بر این امیر نهاد |
|
|
وقت رفتن ملک به میر سپرد |
|
لشکر خویش و بنده و آزاد |
|
|
گفت بر تخت مملکت بنشین |
|
تا به تو نام من بماند یاد |
|
|
هرچه ویران شد از تغافل من |
|
جهد کن تا مگر کنی آباد |
|
|
اینت نیکو وصیت و فرمان |
|
ایزد آن شاه را بیامرزاد |
|
|
اگر آن شاه جاودانه نزیست |
|
این خداوند جاودانه زیاد |
|
|
گل بخندد ز یاد این بر سنگ |
|
آب گردد ز درد آن پولاد |
|
|
انده او دل گشاده ببست |
|
رامش میر بستهها بگشاد |
|
|
شمع داریم و شمع پیش نهیم |
|
گر بکشت آن چراغ ما را باد |
|
|
گر برفت آن ملک، به ما بگذاشت |
|
پادشاهی کریم و پاکنژاد |
|
|
سخت خوب آید این دو بیت مرا |
|
که شنیدم ز شاعری استاد: |
|
|
«پادشاهی گذشت پاکنژاد |
|
پادشاهی نشست فرخزاد» |
|
|
«برگذشته همه جهان غمگین |
|
وز نشسته همه جهان دلشاد» |
|
|
«گر چراغی ز ما گرفت جهان |
|
باز شمعی به پیش ما بنهاد» |
|
|
ای خداوند خسروان جهان |
|
ای جهان را به جای جم و قباد |
|
|
ملک با رای تو قرار گرفت |
|
بخت در پیش تو به پا استاد |
|
|
کارهای جهان به کام تو گشت |
|
گفتگوی تو در جهان افتاد |
|
|
نه شگفت ار ز فر دولت تو |
|
روید از شوره پیش تو شمشاد |
|
|
تا به شاهی نشستی از پی تو |
|
هفت کشور همیشود هفتاد |
|
|
خلق را قبله گشت خانهی تو |
|
همچو زین پیش خانهی نوشاد |
|
|
پدر پیشبین تو به تو شاه |
|
بس قوی کرد ملک را بنیاد |
|
|
ملک چون کشت گشت و تو باران |
|
این جهان چون عروس و تو داماد |
|
|
چاکرانند بر در تو کنون |
|
برتر از طوس نوذر و کشواد |
|
|
از پی تهنیت خلیفه به تو |
|
بفرستد کس، ار بنفرستاد |
|
|
ای امیری که در زمانهی تو |
|
نیست شد نام ز فتی و بیداد |
|
|
کف به رادی گشاده، چشم به مهر |
|
دست دادت خدای با کف راد |
|
|
زائر از تو به خرمی و طرب |
|
درم از تو به ناله و فریاد |
|
|
تخت شاهی و پادشاهی و ملک |
|
بر تو و بر زمانه فرخ باد |
|
|
چون پدر کامکار باش که تو |
|
پدر دیگری به رسم و نهاد |
|
|
ماه خرداد بر تو فرخ باد |
|
آفرین باد بر مه خرداد |
|