| | | | | | |
|
گفت موسی را یکی مرد جوان |
|
که بیاموزم زبان جانوران |
|
|
تا بود کز بانگ حیوانات و دد |
|
عبرتی حاصل کنم در دین خود |
|
|
چون زبانهای بنی آدم همه |
|
در پی آبست و نان و دمدمه |
|
|
بوک حیوانات را دردی دگر |
|
باشد از تدبیر هنگام گذر |
|
|
گفت موسی رو گذر کن زین هوس |
|
کین خطر دارد بسی در پیش و پس |
|
|
عبرت و بیداری از یزدان طلب |
|
نه از کتاب و از مقال و حرف و لب |
|
|
گرمتر شد مرد زان منعش که کرد |
|
گرمتر گردد همی از منع مرد |
|
|
گفت ای موسی چو نور تو بتافت |
|
هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت |
|
|
مر مرا محروم کردن زین مراد |
|
لایق لطفت نباشد ای جواد |
|
|
این زمان قایم مقام حق توی |
|
یاس باشد گر مرا مانع شوی |
|
|
گفت موسی یا رب این مرد سلیم |
|
سخره کردستش مگر دیو رجیم |
|
|
گر بیاموزم زیانکارش بود |
|
ور نیاموزم دلش بد میشود |
|
|
گفت ای موسی بیاموزش که ما |
|
رد نکردیم از کرم هرگز دعا |
|
|
گفت یا رب او پشیمانی خورد |
|
دست خاید جامهها را بر درد |
|
|
نیست قدرت هر کسی را سازوار |
|
عجز بهتر مایهی پرهیزکار |
|
|
فقر ازین رو فخر آمد جاودان |
|
که به تقوی ماند دست نارسان |
|
|
زان غنا و زان غنی مردود شد |
|
که ز قدرت صبرها بدرود شد |
|
|
آدمی را عجز و فقر آمد امان |
|
از بلای نفس پر حرص و غمان |
|
|
آن غم آمد ز آرزوهای فضول |
|
که بدان خو کرده است آن صید غول |
|
|
آرزوی گل بود گلخواره را |
|
گلشکر نگوارد آن بیچاره را |
|