مثنوی معنوی/بیان آنک رسول علیه السلام فرمود ان لله تعالی اولیاء اخفیاء
| قوم دیگر سخت پنهان می‌روند | شهره‌ی خلقان ظاهر کی شوند | |||||
| این همه دارند و چشم هیچ کس | بر نیفتد بر کیاشان یک نفس | |||||
| هم کرامتشان هم ایشان در حرم | نامشان را نشنوند ابدال هم | |||||
| یا نمی‌دانی کرمهای خدا | کو ترا می‌خواند آن سو که بیا | |||||
| شش جهت عالم همه اکرام اوست | هر طرف که بنگری اعلام اوست | |||||
| چون کریمی گویدت آتش در آ | اندر آ زود و مگو سوزد مرا | |||||